ก่อนอื่นต้องขอชมในเรื่องของการเลือกสถานที่และการจัดสรรพื้นที่ที่เนรมิตให้ล้ง1919 กลายเป็นโรงละครขนาดใหญ่ ที่มีท้องฟ้าในต้นฤดูหนาว(ที่ไม่หนาว)เป็นหลังคา เปิดฉากด้วยการรำไทยวิจิตร ตามสไตล์ของสี่แผ่นดิน มีเทคนิคการผสานแม่น้ำให้เป็นฉากในละคร กับม่านน้ำที่ปรากฏเบื้องหลังเพื่อให้ฉากดำเนินอย่างงดงาม กับการเล่าเรื่องการเดินทางของแม่พลอยในแต่ละแผ่นดิน ที่ในครั้งนี้การดำเนินเรื่องมีความกระชับ ตัดสลับและลดทอนบางอย่างที่ไม่จำเป็นออกไป ทำให้ละครมีการเดินเรื่องที่เร็วขึ้น(และอาจจะเร็วไปในบางช่วงบางตอน)อาจจะเพราะอยากตรึงคนดูให้อยู่กับเรื่อง

เพราะหากมีช่วงว่างแม้แต่นิดเดียว อาจจะหลุดจากภาพบนเวทีไปได้ เนื่องจากสถานที่แสดงเป็นสถานที่เปิด ซึ่งเป็นหนึ่งในจุดขายของละครในครั้งนี้คือการที่มีฉากหลังเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา ที่มีเรือไหลผ่าน ถือเป็นข้อดีที่มีข้อเสียอยู่ในที บางฉากสำคัญอาจถูกรบกวนด้วยเรือสำราญที่ผ่านไปมา มีเรือบางลำที่มีเสียงเพลงแทรกเข้ามาในบางช่วงของละครที่เป็นบทสนทนาที่ปราศจากเพลง ต่างจากการเล่นในโรงละครที่เราจะจดจ่ออยู่กับเวทีตรงหน้า ซึ่งแม้ว่าสิ่งเร้าเหล่านี้อาจจะรบกวนบ้าง แต่ไม่ถึงกับเสียอรรถรสในการรับชม และเป็นอีกรสนึงซึ่งแปลกใหม่ ในการชมละคร เป็นมหรสพกลางแจ้ง ที่คนยุคใหม่อาจจะไม่ค่อยได้รับชม